Pani Profesor Laura Wołowicka urodziła się w 1932 roku w Cieślach Wielkich w powiecie wrzesińskim. Ukończyła liceum ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza we Wrześni. Po maturze rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego, późniejszej Akademii Medycznej, które ukończyła w 1957 roku, uzyskując dyplom lekarza, a następnie specjalizację z anestezjologii i intensywnej terapii. Po studiach podjęła pracę w III Klinice Chirurgicznej i większość swojego dalszego życia zawodowego związała z Uniwersytetem Medycznym w Poznaniu. W kolejnych latach była ordynatorem Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Opieki Medycznej w Szpitalu Miejskim im. J. Strusia, Oddziału Intensywnej Opieki Medycznej w Szpitalu Klinicznym im. H. Święcickiego i wreszcie - Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Opieki Medycznej i Leczenia Bólu w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym przy ul. Lutyckiej w Poznaniu, którym kierowała do 2002 roku. Była jednym z twórców anestezjologii wielkopolskiej i ogólnopolskiej.
Profesor L. Wołowicka realizowała się nie tylko jako pełen pasji lekarz ratujący życie, ale również jako naukowiec, odnosząc znaczące sukcesy w tym obszarze. W 1963 roku uzyskała stopień naukowy doktora nauk medycznych, w 1978 roku - stopień doktora habilitowanego, a w 1986 roku - tytuł naukowy profesora. Zajmowała się problematyką anestezjologii, stanów krytycznych, bólu przewlekłego, stanów wegetatywnych, zagadnieniami geriatrii, jakości życia, edukacji medycznej i organizacji anestezjologii i intensywnej terapii. Jest autorką i współautorką 550 publikacji naukowych, w tym redaktorką kilku podręczników akademickich.
Profesor L. Wołowicka wniosła wielkie zasługi dla rozwoju Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, zwłaszcza dla Wydziału Nauk o Zdrowiu (dawniejszego Wydziału Pielęgniarskiego), a szczególnie dla kierunku Pielęgniarstwo. W 1982 roku stworzyła pierwszą w Polsce Katedrę Pielęgniarstwa (początkowa nazwa „Katedrę Pielęgniarstwa Klinicznego i Rehabilitacji). Kierowała nią w latach 1982-1987 oraz 1992-2000. Przywiązywała wielką wagę do łączenia teorii i badań naukowych z praktyką kliniczną, czego dowodem były jednostki kliniczne wchodzące w skład Katedry, w tym Klinika Intensywnej Opieki Medycznej i Leczenia Bólu, której była kierownikiem do 2002 roku.
W latach 1990 – 1996 Profesor L. Wołowicka pełniła funkcję dziekana Wydziału Pielęgniarskiego, później Wydziału Pielęgniarstwa i Nauk o Zdrowiu. Podczas jej kadencji znacząco rozwinęły się badania naukowe, zintensyfikowały kontakty międzynarodowe, dzięki uczestnictwu w programie Tempus, wzbogaciła się infrastruktura wydziału, unowocześnione zostały programy kształcenia, powstał nowy kierunek - Zdrowie Publiczne. Wzorce restrukturyzacyjne Pani Profesor czerpała z licznych kontaktów zagranicznych, zwłaszcza z krajami skandynawskimi, z którymi nawiązała również długoletnią współpracę naukową.
Profesor L. Wołowicka, szczególnie silnie związana była ze środowiskiem pielęgniarskim. Przez wiele lat była przewodniczącą sekcji pielęgniarskiej Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii, która stała się zalążkiem powstałego w 1997 roku Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek Anestezjologicznych i Intensywnej Opieki. Została pierwszym członkiem honorowym Towarzystwa.
Była również kierownikiem pierwszej dwuletniej specjalizacji z pielęgniarstwa w anestezjologii i intensywnej opiece, którą ukończyło 61 pielęgniarek z całego kraju. Zawsze była wielką propagatorką samodzielności zawodowej i organizacyjnej pielęgniarek, przez co zyskała sobie ogromny szacunek i uznanie w środowisku pielęgniarskim.
Profesor L. Wołowicka zainicjowała wydawanie pierwszych w Polsce czasopism naukowych dla pielęgniarek: w 1984 r – „Wybranych Zagadnień Pielęgniarstwa Klinicznego”, później kontynuowanych jako „Postępy w Pielęgniarstwie i Promocji Zdrowia” oraz w 1989 r. Pielęgniarstwa Polskiego. Była organizatorką I Międzynarodowego Kongresu Edukacji w Pielęgniarstwie w 1995 i wielu innych zjazdów i konferencji naukowych. Była wspaniałym dydaktykiem, wykształciła kolejne pokolenia lekarzy, pielęgniarek i ratowników medycznych. Była członkiem wielu krajowych i międzynarodowych towarzystw naukowych, w tym Europejskiej Akademii Anestezjologii, Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii. Została uhonorowana wysokimi odznaczeniami państwowymi i regionalnymi, w tym Złotym Krzyżem Zasługi i Odznaką Honorową „Za zasługi w rozwoju województwa poznańskiego”. Do końca swoich dni Pani Profesor była bardzo aktywna, działała w Wielkopolskim Stowarzyszeniu Wolontariuszy Opieki Paliatywnej „Hospicjum domowe”, zajmowała się pacjentami w stanach wegetatywnych i z bólem przewlekłym w domach.
Była osobą o niespożytej energii, którą „zarażała” swoich współpracowników, pełną pomysłów i entuzjazmu, konsekwentną w działaniu. Cieszyła się prawdziwym autorytetem, a jednocześnie była życzliwa i pomocna, pełna radości życia i poczucia humoru.
Zmarła 15 listopada 2018 roku. Będzie nam Pani Profesor bardzo brakowało. Na zawsze pozostanie w naszej pamięci.
Opracowanie:
Prof. dr hab. Krystyna Jaracz, dr hab. Danuta Dyk (Wychowanki Pani Profesor L. Wołowickiej).
Źródła: 1) Wydział Nauk o Zdrowiu Akademii Medycznej im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu w latach 1975-2005, red. Michał Musielak i Tomasz Opala, Poznań 2005; 2) Materiały i wspomnienia własne.